Rozdział 1

 Bardzo się cieszę, że mam tyle fanów. Będę dalej tworzyć tą historię i uważam, że kiedyś uda mi się ją wydać, co wy o tym myślicie? Nigdy nie spotkałam się z żadną książką, która byłaby jednocześnie powieścią historyczną i fanficem o Coelho. Uważam, że czegoś takiego brakuje na polskim rynku.

***

Dojechali do miasta, w którym Coelho miał stać się gladiatorem. Podjechali ciężarówką pod arenę, skąd słychać było jęki zabijanych, nieżywych ludzi. Coelho się przestraszył, jakiś renesansowy rzymianin złapał go za ramię i pchnął ku oszklonym drzwiom. Za nimi stali inni brudni, niewolnicy, którzy jednak już byli czyści. Pewnie dali im się umyć i przebrać.

Stanął w kolejce. Obok niego stał jakiś mężczyzna o pięknych piwowych oczach.

- Cześć, mam na imię Koelcho – przywitał się Coelho. Browarskooki spojrzał niego, wpatrując się w niego oczami koloru Heinekena.

- Siema, Koli, tu Paździocholi – przywitał się młodzieniec, rapując. – Przyjechałem tu kanałem – rapował dalej. – Rodzinę mi zabili, a wcześniej ich straszyli. Wujek mój zgwałcony, leży obnażony – wskazał ruchem głowy na gołego, świetnie umięśnionego i niezwykle chudego, dobrze zbudowanego mężczyznę.

- Jesteś raperę? – zapytał Coelho.

- Jestem, bo tylko to pozostało mi w życiu – powiedział Paździoch, smutny. – Nic już nie mam.

- To tak jak ja! – wykrzyknął Coelho, odnajdując nić porozumienia z Paździochem. Wątroba Coelhy zabiła szybciej, jakby radośniej. Tak, znał to uczucie. Czuł to uczucie jak był ze swoją nieżywą teraz, ale niestety martwą małżonką. Ale Paździoch nie był martwy! Stał tutaj i mu rapował!

- Cisza! – wielki, grecki rzymianin stanął przed nimi. Trzymał w dłoni kosę, zapewne była to jego broń przeciwko niewolnikom. – Cisza, powiedziałem! Od teraz jesteście gladiatorami! Przed wami walki na śmierć i śmierć. Nie ma dla was litości.

Coelho zadrżał.

- Bez litości, świat nabiera mniejszej ostrości – zarapował pod nosem Paździoch.

- Gdy nie ma prądu, nie włączysz telewizora – powiedział cicho Coelho, nagle rozumiejąc, że powróciła mu zdolność do tworzenia sentencji życiowych. – Paździochu, kochany! Nadajesz memu życiu sensu!

- Kocham cię, Koelcho – powiedział co Coelhy.

- Ja ciebie też, Paździochu. – odparł Coelho. – Przetrwamy to razem. Gdyż moja wątroba bije tylko dla ciebie.

- Och, Koelcho!  - I pocałowali ich namiętnie, ale greckiemu rzymianinowi się to nie spodobało i ich spałował, ale to i tak była mała kara. Coelho dobrze wiedział, że rzymianie lubili zagazowywać nieposłusznych gladiatorów.