Rozdział 2

Dawno mnie tu nie było. Naprawdę przepraszam za zwłokę, ale tak jakoś się złożyło, że hasła zapomniałam! Nie wiem co bym zrobiła, gdyby ono się nie odnalazło, w końcu już znalazłam tylu wspaniałych czytelników i miłośników pary paurian!
Jednak Paulo jak zwykle czuwa nad wszystkim i w swoje urodziny zesłał na mnie błogosławioną moc, otóż dopiero przed  chwilą odzyskałam hasło!

DEDYKOWANE PAULO COELHO. JEGO MIŁOŚCI, DOBROCI I OTWARTOŚCI NA WSZYSTKIE STRONY MAPY UMYSŁOWI!

<3~~~<3PAULO<3~~~<3

Paulo wszedł do swojej brzydkiej i brudnej komnaty drewnianej. Spojrzał na ścianę, wbijając wzrok w ssssczerniały sufit. To nie była cela dla kogoś tak uzdolnionego umysłowo jak Paulo! Ale co miał zrobić? Nie chciał przecież zostać spałowany.
Usiadł pod jedną ze ssssczerniałych sufitów i podkulił nogi pod czoło. Zapłakał. Tu było tak zimno! Aż nie mógł oddychać z tego gorąca. Powąchał swoją pachę. Śmierdział. Znów zapłakał, bo nie było przy nim rapującego Mariana, który mógłby mu teraz zarapować do snu. Czemu życie było dla Coelho aż tak okrutne?
Już nie płakał. Oczy mu wyschły od tego płaczu, i były teraz niczym pustynie.
- Marianku - zajęczał i zasnął.

- Paulo Coelho? - warknął gestapowiec, który wszedł do komnaty Paulo. Paulo otworzył oczy, przecierając te swoje dwie suche pustynie. Już nie mógł zapłakać.
- Otom i ja przed tobą - odparł Koelcho, wstając. Ale jak tylko wstał to od razu się przewrócił. Nie miał sił przez tą tęsknotę do Paździocha! Musiał znaleźć się przy swoim ukochanym, usłyszeć jego rapowanie, a później wymyślić kolejną sentencję życiową.
- Dlaczego jesteś słaby? - zapytał Stalin, przesuwając grubą dłonią po swoim wąsie.
- Me oczy pragną zobaczyć Paździocha.
Nagle Paulo usłyszał trzask. Brzuch gestapowca Stalina przebił miecz. Paulo zakrzykł, podstakując. Marian! Marian Paździoch!
- Mój ci on, mój ci! - zapłakał Coelho, a jego oczy nie były już jak pustynia.
Marian wyprostował się, spoglądajac na niego, po czym oblizał drapieżnie miecz.
- Przyszedłem uratować, ale mogę ugotować! - zarapował Paździoch, uśmiechając się i pokazując Paulo swoje srebrne rapowskie zęby.
- Kochajmy się, Paździochu!
- Chuj twój stoi jak ten mój - znów zaraperował, wskazując na swoje krocze.
- Jakiś ty romantyczny! - Nerka Koelho zabiła. - Mam nową sentencję życiową!
<3<3

Powiedzcie, że jesteście ciekawi co to za sentencja, prawda? Ale nie, potrzymam Was, drodzy czytelnicy, w niepewności (;