Prolog

Coelho zawył, ściskając w dłoniach martwe zwłoki swojej nieżywej żony, kobiety z którą się ożenił. Łypnął wściekle na rzymianina rodu rzymskiego, który w dłoni trzymał w ręce miecz, który ociekał krwią nieżywej żony Coelho.

- Idziesz z nami – powiedział rzymianin. Koelcho jednak nie chciał go słuchać, rozpacz rozpierała jego serce. Rzucił się na rzymskiego rzymianina i chciał go zabić, ale inny rzymianin rzucił się na niego z tyłu i wbił ostrze miecza ostrze w jego nogę.

- Idziesz z  nami, Coelho!  - krzyknął, a Coelho tylko zawył. Nie miał sił na wymyślanie kolejnych cytatów. Całe jego doczesne życie szlag wziął razem ze śmiercią nieżywej małżonki. Zakuli go w kajdany, a nadgarstki spętali linami.  Wrzucili go do wozu, do innych niewolników. Wszyscy byli brudni i śmierdzieli. Coelho zapłakał. Nie miał żadnych sentencji życiowych na tę chwilę.

- To ty jesteś Coelho, prawda? – zapytała jedna z nastolatek, która tak jak i on siedziała w wozie. Coelho potaknął, na co dziewczę zakwikało. – Och, Coelho! Czytam twoje książki, są takie życiowe! Mam nawet jeden z twoich cytatów w tytule bloga! – Coelho zapłakał. Teraz będzie gladiatorem i będzie każdego dnia skazany na śmierć.